Niedzielny placek drożdżowy z migdałową kruszonką

To jest ciasto niezwykłe w swojej absolutnej zwykłości. Niby nic, po prostu placek drożdżowy i kruszonka. Ale... te zapachy, aromaty, ten proces rośnięcia w cieple, pęczniejący zaczyn... dla mnie to cud natury i wiele magii. Dbam o to, by żaden przeciąg nie przeszkodził ciastu rosnąć, by nie trzaskać drzwiami. Ludowa tradycja mówi, że ciasto wtedy opada, tak jak i w czasie burzy. Może tak, może nie, mi ciasto drożdżowe zawsze rośnie jak szalone i nigdy nie opadło. Na wszelki wypadek słucham jednak w głowie głosu mojej Babci, która uczyła mnie piec ciasta drożdżowe, gdy byłam naprawdę mała. Zamknij drzwi lub okno, bo przeciąg uderzy... Nie robimy dzisiaj drożdżowego, burza idzie... Sprawdź palcem masło, czy aby nie za ciepłe... Placek upieczony na podstawie przepisu, który mam w głowie od lat, w zasadzie wszystko robię na oko, ale tym razem coś zmieniłam. Do zwykłego drożdżowego ciasta dodałam zalegający w lodówce serek Philadelphia z kończącym się terminem ważności, a do kruszonki posiekane migdały i kroplę ekstraktu migdałowego. Bajka... serek nadał ciastu miękkości, smak jest niewyczuwalny, ale sprężystość i wilgotność placka jak najbardziej. Ja najbardziej kocham jeść drożdżowe na gorąco - dzieci, nie czytajcie, od gorącego drożdżowego robi się gula w brzuchu :) Jest wtedy takie rozkosznie miękkie w środku i tak wspaniale chrupiące na zewnątrz. I to jest dla mnie smak niedzieli, tych beztroskich, spędzanych na wsi, gdy Mama i Babcia krzątały się przy kuchni, a ja z moim bratem śmigaliśmy po sadzie i nad rzeczką. A potem głodni i umorusani wpadaliśmy po ciasto, dostawaliśmy po ogromnym kawałku w łapę i dalej na dwór. 

Przygotowujemy:
Ciasto
40 g świeżych drożdży
4 jajka
szklankę cukru + 2 łyżki
3 szklanki mąki + 1/2 szklanki
1/2 szklanki ciepłego (nie gorącego) mleka
120 g roztopionego masła
dwie garście rodzynków
ekstrakt waniliowy
serek Philadelphia (125 g)
Kruszonka
100 g roztopionego masła
125 g mielonych migdałów
75 g mąki
100 g cukru
garść płatków migdałowych, pokruszonych w dłoniach

Najpierw robimy zaczyn. W odpowiednio większej misce rozcieramy drożdże z cukrem na pastę, dolewamy ciepłe mleko, rozpuszczamy w nim drożdże i dosypujemy mąkę. Zaczyn powinien mieć konsystencję gęstej śmietany. Jeśli jest za rzadki, dosypujemy trochę mąki. Odstawiamy na godzinę pod przykryciem ściereczki, w ciepłe miejsce.
Gdy zaczyn urośnie - powinien podwoić objętość - ucieramy jajka z cukrem i ekstraktem waniliowym, aż masa stanie się puszysta. Dodajemy zaczyn i ubijamy łyżką drewnianą lub mikserem z hakiem. Dodajemy mąkę, mieszamy dalej, i na końcu masło. Potem wyrabiamy ciasto ręcznie lub mikserem, aż stanie się gładkie i lśniące. Trochę z tym pracy jest, ale zapewniam, że dla efektu warto. Dodajemy wymoczone we wrzątku rodzynki obtoczone w mące (nie opadną wtedy na dno ciasta), mieszamy i znów odstawiamy do wyrośnięcia.
W tym czasie przygotowujemy formę (u mnie tortownica 26 cm, ale jeśli ktoś woli bardziej płaski placek - polecam prostokątną) - smarujemy ją masłem i wysypujemy mąką. Robimy kruszonkę: Do gorącego, roztopionego masła wrzucamy resztę składników i mieszamy do uzyskania konsystencji większych okruchów.
Wyrośnięte ciasto przelewamy do formy (powinno być bardzo gęste), posypujemy kruszonką i dajemy mu jeszcze trochę czasu na podrośnięcie. W tym czasie nienerwowo rozgrzewamy piekarnik do temperatury 180 stopni. Wstawiamy tam formę z ponownie wyrośniętym ciastem na około 45-60 minut, a jeśli niższy placek, to nawet i po 35 minutach bywa upieczony. Kruszonka i boki muszą się zrumienić, a patyczek wetknięty w środek musi być zupełnie suchy.
Wyjmujemy, odczekujemy dla przyzwoitości aż nie parzy i jemy, jemy, jemy, gorące, chrupiące, niedzielne ciasto.